Geschiedenis en ontdekking van echografie

Medische echografietechnologie heeft voortdurend vooruitgang geboekt en speelt momenteel een cruciale rol bij de diagnose en behandeling van patiënten. De ontwikkeling van echografie is geworteld in een fascinerende geschiedenis van meer dan 225 jaar. Deze reis omvat bijdragen van talloze mensen over de hele wereld, waaronder zowel mensen als dieren.

Laten we eens dieper ingaan op de geschiedenis van echografie en begrijpen hoe geluidsgolven een essentieel diagnostisch hulpmiddel zijn geworden in klinieken en ziekenhuizen over de hele wereld.

De vroege beginjaren van echolocatie en echografie

Een veelgestelde vraag is: wie heeft de echografie uitgevonden? De Italiaanse bioloog Lazzaro Spallanzani wordt vaak gezien als de pionier van het echografieonderzoek.

Lazzaro Spallanzani (1729-1799) was een fysioloog, hoogleraar en priester wiens talrijke experimenten een grote impact hadden op de studie van de biologie bij zowel mensen als dieren.

In 1794 bestudeerde Spallanzani vleermuizen en ontdekte dat ze navigeerden met behulp van geluid in plaats van zicht, een proces dat nu bekendstaat als echolocatie. Echolocatie houdt in dat objecten worden gelokaliseerd door geluidsgolven te reflecteren, een principe dat ten grondslag ligt aan moderne medische echografie.

Vroege echografie-experimenten

In Gerald Neuweilers boek *Bat Biology* beschrijft hij Spallanzani's experimenten met uilen, die zonder lichtbron niet in het donker konden vliegen. Toen hetzelfde experiment echter met vleermuizen werd uitgevoerd, vlogen ze vol vertrouwen door de kamer en ontweken ze obstakels, zelfs in volledige duisternis.

Spallanzani voerde zelfs experimenten uit waarbij hij vleermuizen verblindde met "gloeiende naalden", maar ze bleven de obstakels vermijden. Hij stelde dit vast doordat er belletjes aan de uiteinden van de draden zaten. Hij ontdekte ook dat wanneer hij de oren van de vleermuizen afsloot met afgesloten koperen buisjes, ze hun vermogen om goed te navigeren verloren, wat hem tot de conclusie bracht dat vleermuizen afhankelijk zijn van geluid om te navigeren.

Hoewel Spallanzani zich er niet van bewust was dat de geluiden die vleermuizen maakten bedoeld waren ter oriëntatie en dat deze geluiden voor de mens niet te horen waren, leidde hij terecht af dat vleermuizen hun oren gebruiken om hun omgeving waar te nemen.